আবেলি

মানুহ জন অতীতৰ হাতি ধৰা মানুহ। ডেকাতেজ গাত থাকোতে তেজক পানী কৰি কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰিব পৰা বিধৰ মানুহ আছিল যদিও তেওঁৰ কিছুমান পাতলীয়া চখ আছিল।যাৰ বাবে তেওঁৰ জীৱনৰ পাৰ হৈ যোৱা সময়খিনি কিছু জটিলতাৰ সন্মুখীন হৈছিল। বিশেষ কৈ মানুহ নামৰ সামাজিক প্ৰাণীবিধে এক প্ৰকাৰৰ সম্পৰ্কৰ ভাগ বতৰা কৰিব নিবিচাৰে।সেই সম্পৰ্ককে তেওঁ উমহৈতীয়া কৰিব লগিয়া হৈছিল।যাৰ বাবে কিছু সময়ত তেওঁৰ হাতি ধৰা চখটোকে জগৰীয়া কৰিছিল।আকৌ ভাবিছিল তেওঁ যে হাতী ধৰিছিল তাৰ বাবে এই অভিশাপৰ তেওঁ ভাগী হ'ল।যি নহওঁক হাতীবোৰে হাবিত এখন ঘৰ পাতি আছিল,তেওঁযে সিহঁতৰ সুখৰ ঘৰখনৰ পৰা এজনক কাঢ়িআনিছিল।সিহঁতক অবাঞ্ছিত দুখ দিয়াৰ বাবে হয়তো তেওঁ পৃথিৱীৰ সেই মধুৰতম সম্পৰ্কতো ভগাই লব লগাত পৰিল। যাৰ বাবেতেওঁ আত্মদহন আৰু আত্মগ্লানিৰ মুখামুখি হ 'ব লগাত পৰিছিল প্ৰায়।
               হাতী ধৰিবলৈ যাওঁতে তেওঁ চফল ডেকা। নতুন যৌৱনৰ পাতলীয়া নিচাই তেওঁক অনবৰতে দহি আছিল।বুকুত  তেওঁ পাতলীয়াকৈ পুৰুষত্বৰ চিনবোৰে সাৰ পাইছিল। ই ক্ৰমে তেওঁৰ তেজাল মুখমণ্ডলৈ  সম্প্ৰসাৰিত হৈ পৰিছিল। তেওঁ নতুন যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা আছিল তেতিয়া।                                                                                                                    শীতৰ জঠৰতা জোকাৰি সৰাপাতে খৰমৰাই উঠা ফাগুনৰ সেই ৰক্তাভ আবেলিতোত নামবৰ হাবিৰ কাষৰ বিশেষ গাঁৱ খনত গৈ তেওঁ সহকৰ্মী সকলৰ লগত উপস্থিত হৈছিল। গাঁৱৰ একেবাৰে সীমাত থকা মানুহ ঘৰত থকাৰ ব্য ৱস্থা কৰা হৈছিল।গাঁৱৰ মুখীয়ালজনে তেওঁ লোকৰ থকা খোৱাৰ বন্দোৱস্ত কৰিছিল।বাৰিষা সেউজীয়াৰ পয়োভৰ ঘটা হাবিখন শুকান হৈ আছিল।গাওঁখনৰ খেতি পথাৰত শুকান নৰাবোৰ হাউলিবলৈ ধৰিছিল। মানুহঘৰৰ চোতালত উপস্থিত হৈছিল।গাঁৱৰ একেবাৰে সীমাত থকা মানুহঘৰত থকা খোৱাৰ বন্দোৱস্ত কৰিছিল।বাৰিষা সেউজীয়াৰ পয়োভৰ ঘটা হাবিখন শুকান নৰাবোৰ হাউলিবলৈ ধৰিছিল।মানুহঘৰৰ চোতালত উপস্থিত হওঁতে হেঙুল হাইতাল বুলীয়া বেলিৰ শেষৰ কিৰণ  নিভাৰন বিৰিষৰ ফাঁকেৰে আহি এক ছা পোহৰৰ মায়া জাল সৃষ্টি কৰিছিল।
          সন্ধ্যাৰবুকুত দিনটোৰ ব্যস্ততা হেৰাই যাওঁতে আকাশত জোনবাই সাৰ পাই উঠিছিল।ধূলিয়ৰি শুকান ফাগুনৰ বুকুত পাতলীয়া বতাহত জোনবাই জনী ৰৈ ৰৈ কপিছিল।শুকান বতাহজাকে আগলি কলাপাতবোৰ বিশেষ ভংগীত নচোৱাইছিল।খোৱাবোৱাৰ পাছত বহু ৰাতিলৈ হাতী ধৰা পৰিকল্পনাত ব্যস্ত আছিল।
             পুৱা পাতলীয়া কোঁৱলিৰ আস্বাদন আছিল চাৰিওফালে ।অলপ পিছতে ফাগুনৰ শুকান ৰ'দউঠি আহিব।তওঁ লক্ষ্য কৰিছিল ফাগুনৰ বলিয়া বতাহ জাকে ৰাতিটোৰ বুকুত উৰুৱাই আনি মানুহঘৰৰ চোতালত সিচৰিত কৰা হালধীয়া সৰাপাতৰ দ'মবোৰ সাৰি সাৰি এগৰাকী সদ্য যৌৱনা পাট গাভৰু আগবাঢ়িছে।ঠাই সাৰিবলৈ বিশেষ ভংগীত মেখেলাখন কোচাই লোৱাৰ বাবে যুৱতীৰ দুভৰিত তেওঁৰ চকু ৰৈ গ'ল। কথাতে কয় বোলে চকু নৰকলৈ ও যায় স্বৰ্গলৈ ও যায়।তেওঁ নাযানে তেওঁ কিমান সময় চাপৰি চাপৰি চোতাল সৰা ছোৱালীজনীৰ নগ্গ ভৰি দুখনলৈ চাই  আছিল।এইয়া হয়তো অনুৰাগ ,নতুবা মানুহ নামৰ প্ৰাণী বিধৰ মনৰ মাজত সুপ্ত আদিমতা ,সৃস্টিৰ বাবে হয়তো বিপৰীত লিংগৰ প্ৰতি স্ফুৰিত আকৰ্ষণ।তেওঁৰ অজানিতে সেই যুৱতীৰ প্ৰতি তেওঁৰ বুকুত অনুৰিত হৈছিল প্ৰেমৰ অনুৰাগ।যুৱতীয়ে নিজৰ কাম সামৰি তেওঁক যেতিয়া সুধিছিল : আপোনাক কিবা লাগিব  ?তেতিয়াহে তেওঁ সন্বিত ঘূৰাই পাইছিল।ঋনাত্মক ভংগীত মুৰ জোকাৰিছিল তেওঁ ।
         কোনো মতে তেওঁ নিৰ্দিস্ট কোঠালৈ গৈ বিচনাত পৰিছিল।সাৰপোৱা তেওঁৰ লগৰ কেইজনে সুধিছিল "কি হ'ল তোৰ?"মাথোন এটাই উত্তৰ দিছিল :"মোৰ গাতো কিবা কৰিছে"।
        পুৱাৰ আহাৰ খাই তেওঁৰ লগৰীয়া কেইজন হাতী ধৰিবলৈ ওলাল।মাথোন বুকুৰ মাজত উদ্বেক হোৱা প্ৰেমৰ  moবহ্নিক বুকুতে লৈ তেওঁ বিচনাত পৰি ৰ'ল।
     অলিয়া বলিয়া বতাহ ব'লা ফাগুনৰ  শুকান ৰ'দত অস্থিৰ দুপৰীয়া সময়তে সেই যুৱতী হাতত চাহৰ বাতি লৈ তেওঁৰ কোঠালৈ আহিছিল ।চাৰি চকুৰ মিলনত তেওঁৰ দগ্ধ বুকুত কি এক বিষে জানো পিৰপিৰাই উজনি ভাটি কৰিছিল তেওঁ বুজিব নোৱাৰিছিল।সেই যি দুপৰীয়া বেলাৰ  একান্ত মিলন তাতে দুয়োৱে দুয়োৰ মন পঢ়ি লৈছিল গোপনে ,পুণৰ কথা বতৰা আৰু এক ভৱিষ্যত সিদ্ধান্ত।
        তেওঁ নাজানে পিছদিনা দোকমোকালিত সেই গাওঁ খনৰ বিশেষ মানুহ ঘৰত কি হৈছিল ।তেওঁৰ বন্ধুসকলে তেওঁক  নথৈ ভাৰস্থ কৰি গালি দিছিল নে নাই কিন্ত সকলোৰে অপ্ৰিয় হোৱা কামতোকে কৰিছিল। সেই মানুহঘৰৰ একমাত্ৰ ছোৱালীজনীক লগত লৈ আহিছিল ।তাকো মৰনত শৰণ দি আকাশত ৰৈ ৰৈ কঁ পি থকা জোনবাইৰ পোহৰত হাবি কাঁষৰীয়া লুং লুঙীয়া বাটেদি।
   প্ৰাচুৰ্ষতা নাছিল যদিও পৰম্পৰাগত অসন্তোষ বিহীন সাংসাৰিক জীৱনতোত তেওঁ সুখী আছিল।তেওঁৰ পিতৃ মাতৃৰ তেওঁৰ সেই আকস্মিক সিদ্ধন্তত কোনো ধৰনৰ বিৰুদ্ধিতা নাছিল।মুঠতে দুই ঘৰৰ মাজত সম্বন্ধৰ সাঁকো ডাল গঢ় দিয়াত তেওঁৰ পিতৃয়ে আগভাগ লৈছিল ।
   সময়ে মানুহৰ জীৱনলৈ পৰিবৰ্তন আনে।সাংসাৰিক মোহে মানুহক অতীতৰ মুক্তাৱস্থাৰ পৰা দূৰ কৰি সাংসাৰিক  কতৰ্ব্যৰ সীমাত আৱদ্ধ কৰি পেলাই ।কিন্ত তেওঁ সকলোবোৰ ত্যাগৰ পৰিশেষতো হাতী ধৰা চখটোক পৰিত্যাগ কৰিব পৰা নাছিল। বিয়াৰ পিছতো সুযোগ পালে তেওঁ হাতী ধৰিবলৈ উলাইছিল।
"শেৱালি"_ তেওঁৰ পত্নীৰ প্ৰতি তেওঁৰ বুকুত আছিল অহৈতুক অনুৰাগ আৰু তেওঁৰ পত্নীৰ কাৰনে তেওঁ হাৰলি সোন।তেওঁৰ আগ্ৰহ, তেওঁৰ চখ আৰু তেওঁৰ ভাল লগা বেয়া লগা বোৰক তেওঁৰ পত্নীয়ে  কোনো দিনেই বাধা দিয়া নাছিল।মৰম আৰু পৰস্পৰ প্ৰতি থকা টান তেওঁ লোকৰ তৃতীয় সন্তানৰ আগমনৰ পিছতো কমা নাছিল।হয়তো মানুহৰ এই সম্পৰ্কৰ  প্ৰতি টান সময়ে বঢ়াই কমাই নোতোলে ।য'ত প্ৰকৃত প্ৰেম আৰু বিশ্বাস থাকে তাত সদায় মৰমৰ আঠা থাকে ।প্ৰতিজন মানুহ সম্ৰাট নহয় ।গতিকে প্ৰতিজন প্ৰেমিক পতিয়ে তাজমহল গঢ়িব নোৱাৰিলেও পত্নীৰ প্ৰতি তেওঁ ৰ সুস্ঠ দায়িত্ব বোধ যথেস্ট।
লগ পালত তেওঁ পুণৰবাৰ হাতী ধৰিবলৈ উলাল।শেৱালিয়ে কিন্ত মাঘ বিহুৰ ওচৰত  হাতী ধৰিবলৈ যাবলৈ দিব বিচৰা নাছিল।কিন্ত বিহুৰ আগে আগে ঘূৰি অহাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দি তেওঁ শেৱালিক এৰি আহিছিল অচিনাকী হাবিলৈ।
তেওঁ অস্থিৰ হৈ আছিল ।প্ৰিয়তমা পত্নীৰ মুখখনে তেওঁক অস্থিৰ কৰি তুলিছিল ।ভাৱিছিল নহা হ'লে ভাল আছিল ।আজিলৈকে  তেওঁক পত্নীয়ে বাধা দিয়া নাছিল।জীৱনত এই আছিল প্ৰথম বাধা ।
নিৰ্জন হৈ পৰা ৰাতিটোত হাবিতলীয়া গাওঁখন নিহপালী দি শুইছিল ,তেওঁ শুব পৰা নাছিল ।হঠাৎ বাহিৰত কাৰোবাৰ আৰ্তনাদত  কোঠাতোত থকা সকলো খকমকাই উঠিছিল। কমাই থোৱা হাৰিকেন লেম্পটো বঢ়াই তেওঁৰ লগৰীয়া এজন বাহিৰলৈ উলাব ধৰোতে সকলো বাহিৰলৈ আহিছিল।শেষ  পুহৰ তমসা ৰাতি ,কামিহাড়ৰ ফাকে সৰকি যোৱা বতাহজাকে হাৰিকেনৰ প্ৰজ্জ্বলিত শিখাক কপাই তুলিছিল।বঢ়াই দিয়া হাৰিকেনৰ শিখাই চিমনিটোৰ আৰ্ধাংশ চাই কৰি পেলাইছিল।ঘন ঘোৰ অমাৱস্যাৰ ৰাতি তৰাবোৰৰ অনুজ্জ্বল পোহৰত আন্ধাৰৰ উপহাস স্পস্ট হৈ পৰিছিল।আজি যেন দুস্টৰহে জয় উৎসৱ তেনে প্ৰতিত হৈছিল।তেওঁ হাৰিকেনৰ পোহৰে চিঞৰৰ উৎস বিচাৰি যাওঁতে দেখিছিল পুহৰ জাৰত আউলি বাউলি চুলিয়ে এক অসংযত যুৱতী ইতিমধ্যে দুই এক  মানুহ সেই ঠাইত গোট খাইছিল ।
    বেলিটো আকাশত বহু দেৰিকৈ দেখা পোৱা গৈছিল।এনে লাগিছিল ভাঙি লৈ নিলগাই থোৱা কণীৰ কুহুমটোহে যেন কোনোৱাই আকাশত উপঙাই দিলে।শীতৰ হাতোৰাত জঠৰ হৈ পৰা পৃথিৱীখন সিদিনা আৰু মৌন হৈ পৰিছিল।কাৰণ,আগনিশা যি নঘটিব লগীয়া ঘটনা ঘটিছিল তাত যেন পৃথিৱীখনে দুখ পাইছিল।
  আগদিনা ৰাতি সেই অসংযত যুৱতীয়ে তেওঁলে আঙুলিয়াই তাইৰ সেই অৱস্থাৰ বাবে জগৰীয়া কৰিছিল আৰু  সেই ঠাইত গোট খোৱা মানুহবোৰে তেওঁৰ লগতে তেওঁৰ লগৰীয়া সকলক বান্ধি পেলাইছিল। আজি তেওঁ লোকক বিচাৰ কৰিবলৈ গাঁৱ বুঢ়াৰ ঘৰৰ চোতালত থিয় কৰাই  ৰাখিছে।দুই এককৈ গাওঁ ৰ বৰমুৰা ব্যক্তি গোট খাইছে।
  বিচাৰ প্ৰক্ৰিয়াৰ শেষত যি ৰায় প্ৰদান কৰিল সেইয়া আছিল তেওঁৰ প্ৰতি সম্পৰ্ণ অন্যায়।তেওঁক যদি ৰায়মানি নল'লে লগৰ কেইজনৰ অনিস্ট কৰাৰ ভাবুকি নিদিলে হয় তেতিয়া কেতিয়াও তেওঁ সেই ৰায় মানি নললে হয়।
বিচাৰৰ অন্তত যেতিয়া লগত সেই যুৱতীক লৈ ঘৰ মুৰা হৈছিল তেতিয়া তেওঁৰ মনত প্ৰিয়তমা  পত্নীৰ মুখখনেই ভাঁহি আছিল।তেওঁৰ বাধা  নেওচি হাতী ধৰিবলৈ অহা টো তেওঁৰ ভুল আছিল সেইটো তেওঁ অনুশোচনা কৰি নিজকে দোষী ছিল।জীৱনে কেনে এক পাশা খেলিলে তেওঁৰ লগত।
পদুলিৰ জপনাৰ নঙলা থেলি যেতিয়া চোতালত খোজ দিছিল বিহুৰ বাবে উদুলি মুদুলি হৈ  থকা ঘৰ খনত হুৱা দুৱা লগিছিল।তেওঁৰ কাষলৈ দৌৰি অহা তেওঁৰ সন্তান তিনিটা কাষত অচিনাকী মানুহগৰাকীক দেখি ৰৈ গৈছিল।এক দুই কৈ গোট খোৱা ওচৰ চুবুৰীয়া  মাজত লাখুটিত ভেজাদি থিয় হোৱা তেওঁৰ বৃদ্ধ পিতৃগৰাকীৰ বয়সে আচোঁৰি কোচাই পেলোৱা দুই গাল  সিক্ত আছিল।তেওঁৰ বৃদ্ধ মাতৃৰ উচুপি কন্দা শৰীৰটোৰ জোকাৰণিত নাৰিকল তেল দি লেকেতা লগা ফটা কানিৰ সহযোগত বান্ধি ৰখা খোপাটো মুকলি খাই ফটষ কানিবোৰ মাটিত বাগৰি পৰিছিল আৰু অৱশিস্ট চুলিবোৰ পিঠিত হালি পৰিছিল।তেওঁৰ দুচকু এঠাইত স্থিৰ হৈ পৰা লগে লগে তেওঁৰ মনটো অস্থিৰ হৈ পৰিছিল।কাৰণ তেওঁৰ দুচকুৱে বিচাৰি পাইছিল তেওঁৰ প্ৰিয়তমা  পত্নীক।বাৰাণ্ডাৰ  খুটা এটাত ভেজা দিতেওঁৰ পত্নী বহি ৰৈছিল নিমাতে।
হাতী ধৰা চখ টো তেওঁ এৰি পেলাইছিল।সংসাৰ চলাবৰ বাবে তেওঁ খেতি বাতি কৰিবলৈ লৈছিল কাৰণ দেউতাকে লাখুটি ভৰত দেহাহে চলাব পাৰিছিল হাল টানিব পৰা অৱস্থাত তেওঁ নাছিল।
তেওঁৰ দ্বিতীয় পত্নীয়ে কোনো দিনেই কোনো কথাতে অভিযোগৰ সুৰুঙা পোৱা নাছিল।কাৰণ তেওঁৰ দ্বিতীয়  পত্নীৰ পদাপৰ্ণৰ দিন ধৰি তেওঁৰ  প্ৰথম পত্নী তেওঁৰ পৰা  আতৰি আছিল।
জীৱনৰ দীঘলীয়া সময়চোৱা তেওঁ প্ৰিয়তমা পত্নীৰ সান্নিধ্যৰ পৰা বিৰত হৈ আছিল। বিৰহ বেদনাই তেওঁক  দহিছিল।কিন্ত তেওঁ নিৰুপায় আছিল।তেওঁ ৰ সন্তানৰ ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবি সকলো ভাগ্যৰ লিখন বুলি মানিলৈ কস্ট কৰিছিল সংসাৰ চলাবলৈ।
তেওঁৰ তিনিটা ল'ৰা আৰু দ্বিতীয় পত্নীৰ ফালৰ দুজনী ছোৱালী।দুই জনীৰ  বিয়া হোৱা  কম সময়ৰ পাছতে তেওঁৰ দ্বিতীয় পত্নীৰ বিয়োগ ঘটিছিল।তেওঁৰ তিনিটা সন্তান দুৰত কৰ্ম সুত্ৰে থাকে।বিয়া বাৰু পাতি সিঁহত সংসাৰৰ মায়া মোহত বান্ধ খালে।হাতী ধৰা স্মৃতিবোৰ এতিয়া অতীতৰ বুকুত সমাধিস্থ হৈ পৰিছে।তেওঁ মনত পেলাব নিবিচাৰে সেই অতীত। কাৰণ তেওঁৰ সেই অতীতে জীৱনৰ সুদীঘ ২৫ টা বসন্ত তেওঁৰ প্ৰিয়তমা পত্নীৰ পৰা তেওঁক দুৰত ৰাখিলে তেওঁক।
ফাগুনৰ বুকুৰ হালধিয়া সংকোচিত হোৱা পৃথিৱীৰ দৰে তেওঁৰ জীৱনৰ বাটও সংকোচিত হৈ পৰিছে।তথাপিতো জীৱনৰ এক নতুন মাদকতা তেওঁ উপলব্ধি কৰিছে,জীৱনৰ ভাটি বেলাত।তেওঁ পুণৰ প্ৰথমা পত্নীক কাষত পাইছে।দুৰ হৈ পৰা সম্পৰ্কতো পুণৰ বুকুৰ ওচৰ চাপিছে ।জুইশালৰ পকা আঙঠা ৰ মাজৰ পৰা টেপু কচু দুটা উলিয়াই অনা তেওঁৰ মানুহজনীৰ মুখলে চালে …হয়… বয়সে তেওঁৰ তেজাল মুখখন ম্লান কৰি তুলিছে কিন্ত তেওঁ সংসাৰৰ প্ৰতিটো কামেই পুৰ্বৰ দৰে নিৰায়িককৈ কৰি নিছে।অলপ পাছত দুইয়ে ভাত খালে।ফিৰফিৰাই বলি থকা ফাগুনৰ দুভাগ  নিশাৰ চঞ্চল বতাহজাকত জোনাক বিধৌত চৌপাশত ৰাতিৰ পৃথিৱী অকলে সাৰে ৰোৱা মুৰ্হুত্বত তেওঁৰ পিঠিত অনুভৱ কৰিলে  তেওঁৰ কাষত শুই থকা মানুহজনীৰ শ্বাস প্ৰশ্বাস।তেওঁ বাগৰ সলাই পত্নীৰ ফালে মুখ ঘূৰালে।তেওঁৰ জীৱনত অনেক কাম কৰি ভাগৰি নপৰা দুহাতে পত্নীৰ শৰীৰতো বুকুলে চপাই আনিলে,মানুহজনীৰ চুলিৰ মাজেৰে তেওঁ হাত বুলালে,থিক সেইদৰে যিদৰে তেওঁ অতীতত পত্নীৰ সৈতে পাৰ কৰা জীৱনৰ প্ৰথম আদিম নিশাটোৰ দৰে।সময়ে তেওঁৰ পত্নীৰ ক'লা চুলি বগা কৰিছিল।সুগন্ধী তেলত পৰিৰ্বতে লেকেতা খোৱা নাৰিকল তেলৰ গোন্ধ তেওঁ নাকত লাগিছিল তথাপিতো তেওঁ আপোনপহৰা হৈছিল।ঘৰৰ ভিতৰত তেওঁ যিদৰে চঞ্চল হৈ পৰিছিল ঘৰৰ বাহিৰতো ফাগুনী পৃথিৱীখন দুস্ট হৈ পৰিছিল ক্ৰমশঃ…|

পূবালী গগৈ
শালীকিহাট
গোলাঘাট

Sent via Micromax

আবেলি

Sent via Micromax

নৱবৰ্ষ

  নৱবৰ্ষ
সময় আৰু নদী বৈ যায়
ৰৈ নাযায়…|
থৈ যায় মাথোন ইতিহাস
কান্দোন আৰু হাহিঁৰ ফোঁৱাৰ
সেমেকা শীতত সংকোচিত হোৱা
নদী পাৰত বালি ভাত খোৱা হাজাৰ জনৰ
ভৰিৰ খোজৰ চিনবোৰ
বুকুত লৈ নদীখন ওফন্দি উঠে
সেইদৰে সময়বোৰ পাৰ হয়
প্ৰাচুৰ্যতাৰ শেষত
হালধীয়াত হেৰাব খোজা দিন বোৰক
ৰঙীন কৰিবলৈ বছৰ হৈ
সময়ে বাগৰ সলাই
কালিবোৰ অতীত কৰি আজি হৈ থকা দিনতোৰ
বুকুত মানুহে ভৱিষ্যতৰ
সপোন দেখে।
বাগৰি যোৱা সময়েপুণৰ
বাগৰ সলাব বিচাৰি
সেমেকা শীতৰ পুৱতী বেলাত পদুলি
মুখত দ'কা দমকা কৰি উঠিছে
   আকৌ এবাৰ।

Sent via Micromax

One moment at Athkhelia Namghar-5 a.m.

Athkhelia Namghar is a religious shrine to assamese peoples. It's story goes, as rumour, back to the ahom king Gadadhar Singha. When he fled from assassination of "Lora Roja" he crossed this "Athkhelia" area and a "bhokat" showed the way to "Naga Pahar" and help him escaping from the soldiers of "Lora Roja". As story goes it is said that when Gadadhar Singha crossed the way in the vary day at vary morning he torn the spider net but in order to saves him the " bhokat" goes that way and seemed he torn the spider nets.
            After becoming the ahom swargadeo Gadadhar Singh he allow the bhokat to "prasong"(worshipping) there. But it is unable decide where did actually give the place to prasong . Actually there are two Athkhelia Namghar . One is Purani (Old)Athkhelia Namghar and Natun (New)Athkhelia Namghar. But nowadays people visit the New Athkhelia Namghar.
  

Rural Market

          From my early childhood to till today I notice a semi weekly market in my  native area.Rural people buy and sells their goods here.When I got my school education then I noticed the market held Every Wednesday and Saturday day in a week. The market is a single representative of rural economic system in our locality.
            My native market is known as Salikihat market. It has own history also. According to local people this market started before freedom. Nagas and  other communities people s also came here to buy and sell their goods.But now this market not so large only local people and some outsiders deal here.
       During the time of freedom movement a woman lived here.she was brave and she traveled to  many other distance market to buy and sell goods with the help of her own cart.people called her Saliki buri.now my local area and local market place is known as Salikihat and Salikihat market. Here also a building which is the representative of British Jail.My grand pa was freedom fighter. My ma saysBritish police arrested him and jailhim there.Here also a school before freedom. The name of the school is 11no.Salikihat nimna buniyadi bidhalaya.My education life also started from here.
       In my early childhood I only noticed sellers.Rural women comes here very rarely. In the eve of Bhag bihu,Magh bihu,kati bihu bihu bazar is held here that time rural women comes to buy their necessary things.But, in present time rural women comes regularly and they also starts their business. Here buy and sell s vegetables, colthes cocoon and sweet meat and fish, milk, dairy products ,banana,sugarcane, stationary goods etc.Maximum goods comes from rural farmers fields.
        I often visit such type of rural market to buy some kind of my necessary goods.Then I watch main  problems of rural market is the presents of middle man or middle   buyer  .Due to present of this type of buyer (later they become seller) rural seller gain very  less profit from their own products. Sometimes ,they  sells their products below average production cost.Because lack of money fund they always face with problems. This type of buyer buy the things from rural areas and sells the product at a very high rate in town  market.
Lack of proper guidline often misguide the rural farmers. Due to their imperfect production they lose their market popularity.
Lack of wear house and tuff terms and conditions of FCI also cause of rural producer lose and underdevelopment of rural weekly market.
Market imperfection is another reason of under development of rural.
Price variation or price  elasticity or price flexibility is also another reason of rural market imperfection.
High rate of tax collection another cause of under development of rural market. Recently, when I went to my native Rural market then I noticed the local tax collector demand a very high price from the rural sellers.without paying tax determined by that particular authority the rural seller does not allow to sells their goods under the market place. The middle buyer often get the advanced from it and they buy the goods from farmers houses. Then the middle buyers always give law prices so   the rural farmers always face with lose.
Some kind of facilities provided by government. They construct hall for rural market and other kinds of  facilities provided by government. But the total utility of govt.service could not consumed by rural sellers due to present of middle consumer.
Rural farmers are the rural sellers. But rural farmers always face with many problems. Their cultivation always depending on weather. Due to bad weather they always face with lose.
In my local area there is lack of integration facility. Lack of wear house facility. Traditional pattern of cultivation, lack of proper loan providers etc.
To improve the rural market condition we must wake up the awareness of rural sellers through many awareness program. Strongly and perfectly organise/construct the self-help groups.In rural market agricultural products are sold by preasent.If exhibition and  training are arranged by government N.G.O. and create competition among rural sellers then it also arising the awareness among the rural sellers.
These types of. Steps also help prevent the hurmful impact of poverty in rural areas.
Above lines I write on the basis of my own experience.I could not able to add date because I couldn't stud very closely about it due to my regular work. Barriers also with me because if I don't  attain my regular work then I couldn't able to earn my livelihood. But I always try to write about the problems surround by rural life.

কাজিৰঙা অৰ্কিডৰ বাগিচাত এদিনৰ-One Day in Kaziranga Orchid Garden

               কাজিৰঙা অৰ্কিডৰ বাগিচাত এদিন

  যোৱা ইংৰাজী ১৫/১১/২০১৫ তাৰিখে ৰবিবাৰে আমাৰ স্কুলৰ শিক্ষয়িত্ৰী কেইগৰাকী লগতে আমাৰ সকলোৰে পৰিয়ালৰ দুই এজন সদস্য লগত লৈ কাজিৰঙাত কৃষক নেতা অখিল গগৈয়ে পতা অৰ্কিড গাৰ্ডেন খন চাবলৈ গলো।প্ৰায় ১০৺৪৫ মানত তাত উপস্থিত হলো।তাত উপস্থিত হৈ প্ৰথমে টিকত কাউনণ্টাৰৰ পৰা টিকত ললো।ভিতৰত সোমাই প্ৰথমতে অৰ্কিড বিলাকক  বিশেষ ভাৱে সংৰক্ষণ কৰা ঘৰত সোমালো তাতে মণিপুৰৰ ছফিয়া নামৰ যুৱতী গৰাকীয়ে মোক আৰু মোৰ স্বামীক গাইড দিলে।ছফিয়াৰ কথাকোৱা ভংগী আৰু সপ্ৰতিভ ব্যক্তিত্ব মোৰ ভাল লাগিছিল।মই বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ প্ৰশ্ন সুধি ব্যতিব্যস্ত কৰি তুলিলত তাই  oh my God! आप इतने सबाल करती हो কই গৈছিল। আদিৰ পৰা অন্তলৈ অৰ্কিড বাগিচা খন মোৰ ভাল লাগিছিল।তাত থকা সময়চোৱাত মোৰ মনত হোৱাএকান্তই ব্য ক্তিগত অনুভৱ বোৰক লিখিছো।
        প্ৰথম অৱস্থাত অৰ্কিড গাৰ্ডেন খনৰ সন্মুখত থকা নামফলক কেইখন য'ত অকল ইংৰাজী ভাষাত লিখা আছে।এচিয়াৰ দুখন দেশ জাপান আৰু চীনৰ কথা সদায় শুনো যে তাত নিজৰ মাতৃ ভাষাত সদায় ওপৰত লিখা থাকে তাৰ পৰাহে L2 or L3 ৰ ব্যৱহাৰ কৰে।তেনেদৰে অসমত বাস কৰা অসমীয়া ৰূপে অসমীয়া ভাষাতোক সদায় আগ স্থান দিলে ভাল পাওঁ|
দ্বিতীয়তে প্ৰৱেশ মূল্যৰ প্ৰসংগত কওঁ যে এজন চহা কৃষকে যদি তেওঁলোকৰ প্ৰতিনিধি নেতা জনে পতা বাগিচা খন নিজৰ পৰিয়ালক  দেখুৱাবলৈ যায় তেতিয়া হলে প্ৰৱেশ মুল্যতো সাধাৰন কৃষক জনৰ বাবে বেচি হ'ব বুলি ভাৱো।কাৰণ কৃষকৰ ছোৱালি যেতিয়া  এই কথাতো মই অনুভৱ কৰিব পাৰো।
   তৃতীয়তে অৰ্কিড ঘৰত প্ৰতিজোপা অৰ্কিডৰ নামফলক দিয়াৰ ব্যৱস্থা কৰিলে ছাত্ৰ ছাত্ৰী বেছি লাভবান হ'ব। কাৰণ প্ৰতিজোপা অৰ্কিডৰ নাম তথা বৈজ্ঞানিক নামৰ লগতে সেই প্ৰজাতিৰ অৰ্কিড ক'ত পোৱা যায় প্ৰতিজন বিদ্যাৰ্থীয়ে মনত ৰাখিব নৱাৰিব কাৰণ  প্ৰতিজন বিদ্যাৰ্থীৰ I.Q. ইমান প্ৰখৰ নহয়।
চতুৰ্থতে অৰ্কিডৰ ফটো ৰখা ঠাইতো অৰ্কিডৰ নামটো ফটোৰ তলত অকল ইংৰাজীতহে দেখা পালো।
বীজৰ ভঁৰালতো অসমীয়া মানুহে কৰা আৰু শস্যৰ গুটি সংৰক্ষন কৰি ভৱিষ্যতে ডাঙৰ কৰিব বুলি আশা ৰাখিলো।
খাদ্যৰ ক্ষেত্ৰত নিৰামিষ অসমীয়া খাদ্যৰ প্ৰচলন কৰিব পাৰিলে ভাল বুলি ভাবো।কাৰণ স্থানীয় মাছ বা অন্য প্ৰাণী বধ কৰি খাদ্য পৰিৱেশন কৰাতৈ প্ৰাণী বধৰ বিৰূদ্ধে সজাগতাৰ প্ৰচেষ্টা এটা আৰম্ভ কৰিলে কেনে হয়?

ব'টিংৰ ব্যৱস্থাৰ আৰু উন্নতি হ'ব ভৱিষ্যতে কিন্ত তাত যেন পৰম্পৰাগত নৌকাৰ ব্য ৱস্থাতো সদায় থাকে ।ইয়াৰোপৰি তাত এটা পুখুৰীত অসমীয়া মানুহৰ পুখুৰী পথাৰত পোৱা আমাৰ চিনাকী মাছ পুঠি টোৰা বটীয়লা ইত্যাদি পুহিবৰ ব্যৱস্থাকৰিব পৰাযায়।
তদুপৰি এটা চুইমিং প'লৰ ব্যৱস্থা কৰি তাত অসম বা উত্তৰ পূবৰ কোনো এজন ভাল কিন্ত  অখ্যাত সাতুৰিবদক ৰাখিব পৰা যায়।
     শিলৰ যিখন বাগিচা আছে তাত থকা নামফলক খনো ইংৰাজীতে আছিল।কিন্ত তাত প্ৰাকৃতিক শব্দটো ব্যৱহাৰ কৰিলে ভাল লাগিব কাৰণ শিলৰ বাগিচাখন প্ৰাকৃতিক শব্দটো ব্যৱহাৰ কৰিলে ভাল লাগিব কাৰণ শিলৰ বাগিচাখন প্ৰাকৃতিকভাৱে আগৰ পৰা তেনে ৰূপতে আছে।
     অখিল গগৈৰ এই পদক্ষেপ প্ৰসংশনীয়।তেওঁৰ অৰ্কিড গাৰ্ডেনৰ পদেক্ষপটোৱে আৰু এটা কথাতো সুফল আনিছে।তাত আমাক গাইড দিয়া চুফিয়া আছিল মনিপুৰৰ দুহিতা ।তাই কৈছিল নৰ্থ ইস্টত থকা কিছুমান প্ৰজাতিৰ অৰ্কিড আনিব পৰা হোৱা নাই কাৰণ সেইবোৰৰ বাবে শীতল পৰিৱেশৰ প্ৰয়োজন যিবোৰ ইয়ালৈ আনিলে মৰি যোৱাৰ সম্ভাৱনা আছে।তাত আমেৰিকাৰ Dancing girl  নামৰ অৰ্কিডতো দেখি ভাল লাগিছিল।মই যেতিয়া কেনেকৈ ডেন্সিং গাৰ্ল লাগিছে মোৰ নাই লগা কলো তেতিয়া তাই বুজাই দিছিল ফুল পাহ  এটা অংশ  কেনেকৈ ছোৱালিৰ ফ্ৰকৰ আকৃতি লৈছে এটা অংশ হাত ইত্যাদি।মোৰ ভাল লগা কথাটো আছিল তাত যে এজনী মনিপুৰৰ যুৱতীয়ে কাম কৰিছে আৰু ইমান সুন্দৰকৈ হাঁহি কথা কৈছে,তাইৰ দৰে অন্য  ৰাজ্যৰ যুৱতী যুৱক ইয়াত নিয়োজিত হৈ আছে যিটোৰ জৰিয়তে সাত ভনীৰ সম্পৰ্কৰ মধুৰতাৰ পুণৰটনকিয়াল হব।
           তাত থকামহিলাসকলে যি  পৰম্পৰাগত সাজপাৰ পৰিধান কৰিছিল তাক  মোৰ ভাল লাগিছিল।কাৰণ আমাৰ জনজাতিয় আৰু পৰম্পৰাগত সাজপাৰত তাত বিভিন্ন কামত নিয়োজিত হোৱা যুৱতী তথা বোৱাৰী সকলক বৰভাল লাগিছিল।সেই মহিলাসকলে নিজৰ  পৰম্পৰাটোক কেনেদৰে নিজৰ কামত নিয়োজিত থকা অৱস্থাতো অক্ষুন্ন ৰাখিছিল।
          তাত কাৰ্বি চাং ঘৰ এ টা আছিল য'ত চাৰিফালে অৰ্কিড ওলমাই ৰাখিছিল আৰু তাত বহি বৃদ্ধ পৰা যুৱক যুৱতী সকলে গীত নৃত্য পৰিৱেশন কৰিছিল আৰু ইংৰাজীত সেই নৃত্য ৰ কথা তাৰ উৎপত্তিৰ কথা কৈছিল। তাত বছি সময় ৰোৱা নাছিলো যদিও স্নেপ দুটামান লোল।
           ঠাইয়ে ঠাইয়ে মানুহ বহিব পৰাকৈ বেঞ্চ আছিল ওপৰলৈ বগাওতে মই বহি লৈছিলো।
       বৰ্তমান নিৱনুৱা  সমস্যা বাবে অৰ্থনৈতিকভাৱে পিছপৰি যোৱা আমাৰ উত্তৰ পূব অঞ্চলটোত যে এই অৰ্কিড গাৰ্ডেন খনত নিয়োজিত যুৱক যুৱতী সকলে নিয়োজনৰ এক পথ পাইছে।অৰ্কিড গাৰ্ডেন খনে নিয়োজনৰ এক নতুন পথ মুকলি কৰিছে।
        অৰ্কিড গাৰ্ডেন খন চাবলৈ যাওতে আৰু এটা দিশ মন কৰিছিলো,অৰ্কিড গাৰ্ডেন খনে ওচৰ চুবুৰিয়া মানুহৰ বাবে জীৱিকাৰ এক নতুন পথ মুকলি কৰি তুলিছে। কাৰণ এখন গাড়ী পাৰ্কিং কৰাৰ বাবদ তেওঁ লোকে ₹২০ কৈ পাইছিল।ইয়াৰোপৰি তাত সচৰাচৰ অসমত পোৱা থলুৱা ফলমূল বজাৰ এখনে তাত গা কৰি উঠা দেখা পাইছিলো।বা গিচা ৰ বাহিৰত আৰু ভিতৰত থলুৱাভাৱে উৎপাদিত পোছাকৰ দোকান দেখা পাইছিলো। বাগিচাৰ চৌপাশৰ মানুহবোৰৰ বাবে বাগিচা খনে এক নতুন আশাৰ  দিগন্ত মুকলি কৰিছে।কাৰণ বাগিচা চাবলৈ আহা মানুহক যোগান ধৰা নিৰ্দিস্ট সেৱাৰ বিনিময়ত তেওঁলোকে নিৰ্দিস্ট মূল্য আহৰণ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে।

Common emerald dove- Green Dove

Green Dove or Common emerald dove been seen every year in the month of November-January in Guwal Gaon, Salikihat,Golaghat,Assam.

Dancing Girl-Kaziranga Orchid Garden

Rural Agriculture

In my village most of rural people engage with cultivation. Paddy is main production of rural people.But maximum people are poor and they have not enough fund to properly nursing their paddy bed.Lack of irrigation facility is major problem persists in my locality.Maximum people work as daily wage basis .It is no doubt that rural agricultural  consist with the problem of disguise unemployment problem. Some kind of facilities provided by govt. always consumed by middle man.Middle consumer because they have money and they can by their needs. But rural representative  ...ward member,councillor, panchayat president  always takes commission and give the opportunity .So,real poor peasent s always left out from the scheme. I have no prof, but I notice that water pump,powertiller,High bread seed,fertilizer etc.always achieved by rich peasents on the basis of commission.obviously it is corruption and this corruption done by so called gentle man.Traditional pattern of rural agriculture always give low production.So, further it creat the problem of vicious circle of proverty.because for lack of primary facilities rural people use their land only for paddy production and  this cultivation is done only once in a year.on the other hand, rich got the opportunity with the help of money power but poor left out from the opportunity. This creat the differences between poor and rich. And it is  nothing, but the class division of society(, from the view point of Mark  .)Developing country like India ,money is the key not the quality, so difference between rich and poor is increased. If we wish to develop ourselves then first we decide to improve  ourselves on the basis of our quality,don't do any wrong task which regard us in near future, if we do wrong task then what we teach our  next generation?so, improve our own lives through neat and clean steps.And give the opportunity the person who need it very much and can't effort to take it his own froce.

পথাৰৰ কবিতা

হেমন্তৰ সোনগুটি বোৰে
ভৰাঁল উপচি পৰে…|
ৰিক্ত হৈ পৰে উদং পথাৰখন
এলাগী নৰাবোৰক সাৱতি।
উদং আকাশৰ তলত সিহঁত
পুৱা আৰু আবেলি নিয়ৰত তিতে আৰু
শীতত কপিঁ কপিঁ
ৰাতিতোৰ বুকুত একেদৰে আকাশলৈ
মুৰ দাঙি ৰয়…|
ৰ'দত লেৰেলে ৰ'বাব টেঙাৰ বাকলি ।
দুদিন আগতে যি হয়তো
এফেৰা নিমখ আৰু দুটা খুদ জলকীয়াৰ
সৈতে নিগৰাইছিল কাৰোৱাৰ জিভাৰ পানী
কালিলৈ কে হাঁহি ত উপঙি ফুৰা পথাৰখনত
ৰ'দটোৱে অকলে গা ধোৱে।
দুপৰীয়া কান্ধত ডাঙৰি ভাৰ বৈ অনা কোনো পাহুৱাল
ডেকাৰ ঘামত তিতি নুঠে দেহা
কোনো গাভৰুৱে মুৰৰ পৰা
গামোচা খহাই গছৰ ছাঁ জিৰাই মুৰ তুলি আকাশল চাই
অচিনা শিহৰণত পুলকিত নহয়…|
নাভাৱে গধূলি ঘৰমুৱা হওঁতে
ধূলিয়ৰি বাটত লগ পাম তেওঁক
অনাহুত বৰষুণ জাকত অকলে তিতে
পথাৰখন নিৰৱে ।
দুখবোৰ ভগাই লবলৈ কাষলৈ কোনো নাহে এতিয়া…
কেতিয়াবা উদং এলগী পথাৰখনত নৰাবোৰ
গচকি বতাহত উশৃংখলতাৰ চিঞৰ বিয়পাই…|
লেচেৰি বুটলাৰ নামত এজাক উদন্দ শিশুৱে…|
সিহঁতৰ সুহুৰিত বতাহে কঢ়িয়াই নিয়ে
দুৰ দিগন্ত লৈ…|

কঁপি উঠে শীতৰ আচোৰত  আড বয়সীয়া আহঁতৰ পাত
খিল খিল শব্দৰ অনুৰনে দুপৰীয়াৰ মলয়াত…|
এতিয়া আঘোণ ভৰাঁল ত আৱদ্ধ
মনত আৱদ্ধ ৰং
উৰুকালৈ আৰু আঙুলি মুৰত দিন
বিষাদত তিতা পথাৰখনে পুনৰ উল্লাহত উথলিব…|

অপ্ৰাপ্তি

তেওঁৰ উশাহত উশাহ এৰি দিছিলো,,,
বুকুত বুকু থয়
ডুব গৈছিলো মৰমৰ মাজত;
সেউজীয়াৰ প্ৰত্যশাত তেওঁ হাতত ধৰি নেওচি
আহিছিলো হালধিয়া ফাগুনক
বসন্ত যে তেতিয়া ৰিঙ এটাৰ বাট।
বিশ্বাসৰ আঘোণক তেওঁবাৰিষাৰ বানে প্লাৱিত কৰিছিল
বুকুত গুজি দিছিল বিষাদৰ ঝাওঁ বন।
জোখি চাব নোৱৰা
মনৰ মৰমবোৰ বনৰ কেতেকী হৈ
মৰহি পৰিছিল।
দুৰলৈ সুগন্ধি আতৰি গৈছিল,
নেদেখা ৰাতিৰ বুকুত মই পৰি ৰইছিলো
প্ৰতুষ্য চোৱাৰ হেপাহঁত…।

ফাগুন

সৰাপাতৰ বুকুত
এটা ভালপোৱাৰ
       সুহুঁৰি।
সেউজীয়া  সপোনটো
বিয়পি পৰে
দীঘলীয়া পদূলিত…|
নিস্তৱতাক সাৱতি
দীঘল ধূলিয়ৰি
নিশাবোৰ বগোৱাবাই
তোমাৰ বুকুত ফাগুন…|
হালধীয়া সপোনক প্ৰাণ
দিয়া তুমি…
শুকান বতাহতো কামনা
জগোৱা তুমি,।
কাৰোবাৰ কবিতা ত ধৰা দিয়ে
তোমাৰ বুকুৰ কোমল জোনাক…|
নগ্ন বিৰিখত কেতেকীৰ অমিয়া মাত।
মদাৰত  মাদকতা,পলাশত হেপাহঁ
ফুলু নুফুলো নাহৰৰ কলিত গাথি দিলো
যৌৱনৰ হেপাঁহ…|      
নিৰ্জন দুপৰীয়া যেতিয়া
তোমাক অনুভৱ কৰো
শুকান ৰাতি বোৰক দুখক সাৱতি যেতিয়া
তোমাৰ সৈতে সহবাস কৰো
নিস্তৱতাত শব্দৰ নৈ হৈ তুমিয়ে
মোৰ বুকুত অনুৰিত হোৱা।
ফাগুন তোমাৰ সৈতে মোৰ ভাল পোৱা
হালধীয়াত সেউজীয়া সপোনৰ আশা…   ।
ধূলিময় বতাহত জীৱনৰ হেৰুৱা মাদকতা…|
তোমাক ভালপোৱাতে মোৰ জীৱনৰ সেউজীয়া…|
ফাগুন তোমাৰ বুকুতে প্ৰৱাহিত মোৰ সত্বা…|

(বিঃদ্ৰঃ_কবিতাতো D.K.D.  কলেজত M.A.  কৰোতে ২০১১ চনত  প্ৰাচীৰ পত্ৰিকাত লিখা)

তেওঁ

তেওঁ নিজেই নাজানে তেওঁ কোন ?
তেওঁ বীণাৰ সেই তাৰ
যি ছিগি গলে নুঠে সংগীতৰ
অমিয়া লহৰ…।
তেওঁ সেই গছি চাকিৰ শলিতা
যাৰ পোহৰে দূৰ কৰে শত হ্ৰস্বজনৰ প্ৰজ্ঞাৰ তৃষ্ণা……।
যাৰ অবিহনে মাথোন তমসা দশোদিশ।
শতজন হৈপৰে মৰুৰ মাজত মৰিচিকা
খেদা উদ্ভান্ত তৃষ্ণা তুৰ পথিক।
তেওঁ……তেওঁএডাল মমবাতি
যি জ্বলি জ্বলি পোহৰ বিলাই……|
নাশি নিয়ে কাল আন্ধাৰ…
তেওঁ এডাল ধূপকাঠি
যাৰ জীৱনৰ উৰ্চগিত আৰতিৰ বাবে…|
তেওঁ সেইউদাৰ আকাশ
যাৰ বিশালতাই সামৰি লয় আমাক।
তেওঁৰ অবিহনে ৰিক্ত জীৱন
ৰিক্ত আমাৰ জীৱন সাধনা…|
প্ৰজ্ঞাৰ সাধক শাশ্বতৰ পূজাৰী
তোমাৰ অবিহনে নিৰৰ্থক আমি…|
সময়ক তুমি নতুনত্ব দিয়া
নাশি নিয়া জীৱন বাটৰ আন্ধাৰ…|
উৰ্চগিত কৰা তুমি নিজক
প্ৰজ্ঞাৰ জ্যোতি বিলাই।
সেই নমস্ব্য,হে শ্ৰদ্ধাৰ আমাৰ
পূজনীয় শিক্ষা গুৰু
শিক্ষক দিৱসৰ এই পৱিত্ৰ ক্ষণত
তোমাৰ চৰণত শতকোটি প্ৰণিপাত জনাওঁ…|

(বিঃদ্ৰঃ _কবিতাতো   ২০০৯ ত স্নাতক ৩য় বৰ্ষত থাকোতে শিক্ষক দিৱসৰ দিনা পাঠ কৰিবৈল লিখা হৈছিল।)

Sent via Micromax

Golaghat Durga Puja... Some Moments

Sent via Micromax

Tittle: Story 2. Uncertain Future

        Story 2. Uncertain Future

Sima went school.At that very time environment was full with noise of the students. She notice d the factory construction grew day by day. But every one clam and quite. None take any legal action against   this construction. She lost her strength and her mind full with anxiety. At the very moment she gave up her anxiety and busy with her duty.First of all she arranged the students in five straight lines,after that she commanded and asked them to start prayer. After prayer morning assembly was held by six teachers of the school.Classes were started. Teachers were busy with their classes. Noise of students were under control. But noise of boiling machine, ruler,dumper,J.C.B. grew up. Dirty dust and smoke of  factory chimney captured the whole environment. Every one knew this place was not suitable for teaching. But nobody raised the hand of help.The factory building is so higher it covered the whole school building. Therefore play ground always wet and unsuitable for playing, unhygienic hot air blow whole day long, very dirty smell of boiler also create a very terrible situation.
         Lacks of pure drinking water facility create always new problems. It was a story of little primary school without boundary wall. In the leisure period students always did something which  arouse new trouble for the teachers.
         As a head of this school sima noticed the work of the every employee.The cooks were busy brought drinking water from a long  distant.The connection of running water cut off by factory authority. When they captured the near by land of school. They also broke the girls toilet of the school. When she opposed this work the additional manager of the factory very badly behaved her she wrote to higher authority, but nobody take any action against this incident. Many student union protest against that particular tea factory .They tried to get attention of media. They hope central authority knew about this through the media. But, media didn't telecasted the news. Nobody gave help because it was a factory of  world famous business man.After this incident she completly lost her strength against the evil spirit. She called a gurdaint meeting. But the present figure were very small to take any decision. In her school 411 students read but all were TGL. Children. There parents were worked at that particular tea factory or particular tea garden. Therefore they had always fear to lost their job. They were poor ,without job they couldn't imagine their life. So,they didn't take any action against the factory construction, through it totally spoil their children's future. Pre freedom to post freedom even today they couldn't spoke a little sound against their Babu.their soul and mind totally captured by the capitalist authority. Sima did every task under her capacity to save the school, but she realised she completely fail to do it.True effort of poor always lost his spirit in front of capitalist.
              Time run very fast, the morning became into noon.It was time for M.D.M.(mid day meal). The students construct a long line to receive their food. The food provided by the government was not so delicious but the student lick their finger after their lunch. If this school shut down by the government the teachers of this school didn't lost their job. They were transferred for other school. But the future of these little children totally spoile.Then they went to same work which done by their parents. How could they broke the vicious circle of property?Sima noticed the long line of the children .The poor children they didn't know what was waiting for them .She took a long breath .

Tittle: Story 1! Farewell Day

The hall fill with the sound of claps.But Kabita could not heard a single word of the lecture given by the school Head.Her mind entered another world. World of her own thinking, world of her self analysis of her past working life.
          She worked at small primary school under state government .The salary provided by the end of the month was very little. She know her mind is also materialistic. Like other women she also like latest designed " Saree",bag,phone, watch and other ornaments etc.But after the end of the month when she got salary from the department was too small for brought her wishing goods.lf she brought this goods then who would brought  the medicine for her old mother, monthly school fee of her only one child who bear? Her husband also did a small work. His salary was also too small .but they arrange their important goods.She prepared monthly budget for every month. But she fail to buy anything for her.It was her poor and pity life . She always struggle with proverty.From her early childhood till today proverty always follow her .She struggle with it every moment but not overcome from it.
Though her poor economic life she never cheat her work.she always arrive at time and does her work very carefully. Her students like  her because of her kindness and good teaching skill.she apply her best strategy to teach her students. In  case  of private sector job if one person give best performance in his work then he get promotion.The higher authority of private sector always respect  an active and working person. But in case of public sector? In case of primary teacher's job? What happens? In the time of salary it is mandatory to give 70 to 100 rupees for the name of contidancey,otherwise bill is stayed and salary  stopped.This is a harassment, one person does his work very well and when his time to receive the wage of his  labour then he must has give rupees for it. Is it legal? But nobody has heart to fight against it.so,it become a tradition or custom .The official authority always depressed them.But they never sound a single word against the authority. Everyone has fear if the authority take any action against them. So,they keep silent.
         Yes...yes...it is a story of poor primary teacher of Assam.Who always try to improve her economic condition, but at last she face with her failure.Alash what a unfortunate she is!
She did her work. Never spoke her grief with her collegue.she always carry her grief with her. But she store it in the deepest corner of her heart. Never open it in front of any one. Her patience and bearing capacity was infinite. But in the lonely moment she weep alone.
             Time never stop for anyone. The current of river and the speed of the time same to same.They moves but never stop.Her life cross sixty years, but she could not cross the proverty.It was not her only fault it was fault of the department also who provides a very little salary for primary teachers. The. discrimination of salary create different classes among the teachers A poor primary teacher receive lower salary than highschool L.D. or chowkider.
When she receive her retriment letter send from the official authority of the department she weep,her colluge show sympathy to her.she know that it is mandatory for everyone that when their age cross the particular limit fixed  by the government rule then they retried from their job. But her heart fill with sorrow.uncertain future of her life, every day anxiety and unbearable proverty are the main causes of her sadness. After retriment what is done for money ?she will receive only  few money after her retriment.But she has no solution.
          The particular day of her retriment come. Other teachers of the school arrange farewell meeting. They give many lectures about her polite behaviour, her kindness, her working style. When the time of her own speach she compeletly out of  patience she weep but at the very moment she get her spirit, she stand up and address the present individuals , she address her  students and request them that they should try to remove proverty from the society, because according to her own experience with poverty one individual couldn't do his work peacefully. She know the present condition of her students, they also have suffered from proverty. Because her school situated in a "bagan area", (tea Estate).the parents are working under a bagan and tea factory belong toTata company. Unfortunately  Tata company construct a maga  factory near the school building, which creates dirty dust,Corban monoxide, hot air noise pollution, smoke,s0mell unhygienic situation for live but the school teachers  and students bear it because the official authority has no reaction and action. In that particular school all are ladies  teachers, if a pagnentt lady work under that particular environment her coming child obviously come with disability. So, she request to the school head that she in from it to the central authority to concern this matter.
                 Like her futur,the future of the school is also uncertain .If the school will closed by the authority it also closed the educational life of 411students read in the school.......

        

Pubali Gogoi
Salikihat
Golaghat
Assam

অনুতাপ

          
মা  ;   ল'ৰালিতে যে তুমি আকাশলৈ
আঙুলিয়াই  হাতিপতি দেখুৱাইছিলা।
নীলা আকাশত ধ্ৰুৱৰ উপস্থিতি দেখুৱাই
ভক্তিৰ মহিমা কথা কৈছিলা।
সপ্তিৰ্ষি মণ্ডল লৈ আঙুলিয়াই
আৰুন্ধিতীৰ কাহিনী কৈছিলা
আৰুদ্ধিতীৰ স্বামীৰ প্ৰতি থকা
অপাৰ মৰমৰ আৰু শ্ৰদ্ধাৰ কথা"""""
তথাপি কিয় জীৱনে পৰীক্ষা ল'লে??
কিয় জীৱন চক্ৰৰ উ  ত্থান
পতনৰ কোনো এক মুহুত
দেৱ গূৰু বৃহস্পিতিৰ কাষত
থিয় দিব লগা হ'ল তেওঁ?
মা,মোৰ স্বামীক মইও ভাল
তথাপিতো কিয় মোক
সময়ে জোখিলে?
প্ৰেমৰ নিচাইমোক কিয়
স্বাৰ্থপৰ কৰিলে?
তেওঁক কাষত পোৱাৰ বাসনাত
কিয় মই তেওঁৰ ভাল লগা
বেয়া লগাবোৰৰ প্ৰতি উদাসীন হলো?
কিয় পাহৰি গলো তেওঁৰ ইচ্ছাক
সন্মান কৰাতোৱে প্ৰকৃত ভালপোৱা,,,

আৰু....আৰু....যেতিয়া ভুল বুজিলো
তেতিয়া আত্মগ্লানি আৰু
অনুশোচনা বাহিৰে
আৰু একো নাই......|

                 : পূৱালী গগৈ।
                       শালিকীহাট।
                       গোৱাল গাওঁ|
                          গোলাঘাট।