#সন্ধান(কবিতা) সুখে যেতিয়া হেৰুৱাই পেলাই সংজ্ঞা দুখে মোৰ বুকুত ঘৰ বান্ধে... উশাহ বোৰ গধুৰ হয় দুখৰ হুমুনিয়াহত সুখ শেৱালি, ৰাতি হাঁহে জোনাকত উদঙাই পাট গাভৰু দেহা ভৰুণ বুকুত খামুচি শীতল নিয়ঁৰে গাই প্ৰেমৰ গান, আবেগৰ গান , আদিমতাৰ গান, নিৰ্ল্লজতাৰ গান সমৰ্পণৰ গান..... বতাহে বিয়পাই সেই সুখৰ গোন্ধ যি সুখৰ মই উন্মাদ প্ৰেমিক... যি সুখ মৰিচিকা হৈ আহে মোৰ বাবে প্ৰতি পুৱতী যেতিয়া নিয়ৰে উদ্ভাসিত সুৰুয দেখি খামুচি থকা গছপাত খিলা এৰি মাটি বিলিন হৈ পৰে... তেতিয়াই মই আহত হওঁ মোৰ দুচকু ৱে সুখত খিল্ খিলা্ই প্ৰেমত নিমজ্জি শেৱালি পাহক বিচাৰে বুকুৱে বিচাৰে সেই আটোল টোল নিভাজ মৰমৰ স্পৰ্শ য'ত বিলনি আছিল শেৱালি জোনাকত তিতি, নিয়ৰ সৈতে মিতিৰালি পাতি মোৰ আঙুলিয়ে স্পৰ্শ কৰিব বিচাৰ সেই সুখক যাৰ স্পৰ্শত মই উন্মাদনাৰ দিকভ্ৰান্ত পথৰ পৰা শীতলতা শুভ্ৰতাত হেৰাব বিচাৰো পৰিতৃপ্ত হব খোজো শ্বাশতাৰ অনুভৱেৰে..... |